Lees hieronder het uitgebreide verhaal van Brechtje.
De Coronaperiode heeft op iedereen de nodige impact gehad. Voor mij betekende de lockdown - naast de helaas alom bekende negatieve ervaringen- ook een omslag op werkgebied: de eerste, echte kennismaking met het werkveld van de jeugdzorgwerker.
Afgestudeerd als ontwikkelingspsycholoog, 10 jaar voor de klas in het basisonderwijs, een eigen praktijk als kindertherapeut, om dan vervolgens als jeugdzorgwerker en later Medewerker Veilig Thuis aan de slag te gaan. Natuurlijk met de nodige raakvlakken, maar verder behoorlijk onbekend terrein. Spannend en daarmee vol onzekerheid.
Eigenlijk precies zoals onze direct betrokkenen het ervaren. Wanneer een jeugdzorginstantie of organisatie als Veilig Thuis ineens komt aankloppen, staat je wereld op zijn kop. Er breekt een periode aan, waarin je geen idee hebt wat je te wachten staat, wat voor impact dit kan hebben op jouw gezin of huishouden.
Voor ons als Medewerker Veilig Thuis is onze komst iets positiefs, we proberen bewustwording te creëren en verandering op gang te brengen. Maar waar onze bemoeienis voor ons inmiddels ’gewoon’ is, is dit voor veel van onze cliënten niet het geval. Wij werken niet vanuit dwang, komen niet als hulpverleners wekelijks langs en halen niet zomaar kinderen uit huis. Allemaal gedachten, die voor ons kunnen worden afgedaan als fabels, echter voor de direct betrokkenen kunnen ze nog altijd als waarheid worden gezien.
Het is de taak van Medewerker Veilig Thuis om deze angst bij de start van onze betrokkenheid weg te nemen. Naar mijn idee lukt dit wanneer je je beseft wat jouw komst, hoe goed bedoeld ook, doet met het gevoel van de direct betrokkene(n). Het feit dat jouw bemoeienis een gezinsleven raakt en vraagt dat de gezinsleden zich kwetsbaar opstellen…..dat is nogal wat.
Als iemand me zou zeggen dat er morgen iemand van Veilig Thuis aan de deur zou staan, weet ik niet met welk gevoel ik de deur zou open doen. Zou ik mijn woorden afwegen? Zou ik openheid van zaken geven? Zou ik er een goed gevoel bij hebben dat de school van mijn kinderen benaderd wordt? Zou ik ze tevoren moeten inlichten om te horen wat ze gaan vertellen? Zou ik niet maar wat graag inzage in mijn dossier krijgen om te weten wat er over mij en mijn gezin staat opgeschreven, zwart op wit en wat jarenlang blijft bestaan?
Ik denk dat voor ons allemaal geldt dat we eenzelfde gevoel zouden ervaren als onze direct betrokkenen in veel gevallen ook doormaken. Kun je deze angst geheel teniet doen? Wellicht, maar misschien ook niet….echter een stuk bewustwording is al de eerste stap.
Daarnaast zijn openheid en duidelijkheid onmisbaar. Het bij de start uitspreken van de wederzijdse verwachtingen zet de toon voor een prettig contact. Hoe lastig de boodschap die je moet overbrengen ook is, wees hierin oprecht en probeer hem niet te verzachten. Toon begrip voor het gevoel, dat de boodschap opbrengt, maar zwak deze niet af.
Ben wie je zegt te zijn en doe wat de direct betrokkene van je mag verwachten. Pas dan kun je als Medewerker Veilig Thuis je taak ten volle uitvoeren en kun je van betekenis zijn, precies wat we willen vanuit onze functie. Het tempo van de client zou hierin (mede) leidend moeten zijn. Ga je te snel en neem je stappen, waar de direct betrokkene nog niet aan toe is, dan is de kans groot dat verandering niet in het verschiet ligt.
Uit vele (ja ook lastige..) ervaringen heb ik inmiddels geleerd dat vooruitgang in kleine stappen komt. Korte betrokkenheid, maar soms desondanks een lange adem.
Maar dan ineens verschijnt het nummer van je direct betrokkene in het display van je telefoon en blijkt hij na enige tijd zelf met een persoonlijke hulpvraag te komen….intrinsieke motivatie ten top, en niet alleen voor de client.
Brechtje, Medewerker Veilig Thuis